نوشته شده توسط مژده خواجه‌پور، روانشناس موسسه حمایت از بیماران چشمی آرپی

مقدمه

دیر یا زود واقعیت ، به شما سیلی خواهد زد. از دست دادن کسی، بیماری آرپی یا وقایع نا‌خوش‌آید دیگر به طور ناگهانی به سراغ شما می آیند و شما را از درون سست میکنند. صرف وقت برای مهربانی و آگاهانه رفتار کردن با خود، درد و رنج ما را از بین نمیبرد، ولی آن ها را محترم می داند و به معلمی تاثیر گذار برای شما تبدیل می کند.

وقتی حقیقت سیلی را نثار شما می کند و باعث دلسردی شما می شود از عزیزان خود چه انتظاری دارید؟ اکثر ما میخواهیم بدانیم که کسی حواسش به ما هست، برای ما اهمیت قائل است، زمان میگذرد تا ما را درک کند. کسی که زمانی برای با ما بودن اختصاص می دهد تا احساسات واقعی خود را با او در میان بگذاریم بدون این که از ما انتظاری داشته باشد خوشحال و شجاع باشیم و وانمود کنیم که همه چیز خوب پیش می رود. کسی که از ما حمایت کند. کسی که با رفتار خود نشان می دهد ما تنها نیستیم.

حالا برای یک لحظه تصور کنید که می توانید یک رابطه خوبی با خودتان داشته باشید و می توانید بهترین دوست خودتان باشید. ممکن است ذهنتان به شما بگوید که چنین چیزی مسخره و غیر ممکن است. اما اگر به خواندن این مطلب ادامه دهید به این نتیجه می رسید که غیر ممکن هم نیست. وقتی یاد بگیرید بهترین دوست خودتان باشید به جایگاه های فوق العاده دست پیدا میکنید. چرا؟ برای اینکه هر جایی که بودید و هر کاری انجام دهید فرقی نمی کند که شکاف واقعیت شما تا چه حد بزرگ و عمیق باشد. دوست شما کنارتان است و از شما حمایت می کند. در هنگام درد و رنج برخورد دلسوزانه ای با شما دارد. وقتی خطا می کنید کنار شماست و وقتی نا امید می شوید مشوق شماست.

برای مطالعه بیشتر: (مواجهه با برهوت حقیقت)

تمرین:

از شما میخواهیم تا وضعیت راحتی برای خود بیابید که در آن متمرکز و هشیار هستید. برای مثال روی صندلی نشسته اید، میتوانید کمی به جلو خم شوید، کمرتان را صاف کنید، شانه هایتان را به پایین بندازید و پاهای خود را به زمین فشار دهید. حال شکاف واقعیتی که با آن دست و پنجه نرم می کنید را به خاطر آورید. چند لحظه به ماهیت این درد و رنج فکر کنید. به یاد آورید چگونه شما را تحت تاثیر قرار داده است و به این فکر کنید که چگونه می تواند آینده شما را تحت تاثیر قرار دهد. حال یکی از دست های خود را انتخاب کنید و تصور کنید دست یک فرد مهربان و دلسوز است. این دست را به آرامی روی هر عضو از بدنتان که بیشتر آسیب دیده است بگذارید. احتمال درد بیشتری را روی سینه، سر و چشمان خود حس می کنید. هر جایی درد دارد، دست را همان جا قرار دهید.

گرمایی را که از کف دستتان به بدنتان سرازیر می شود حس کنید. حال تصور کنید دستتان از این درد می کاهد و فضایی را برای این درد باز می کند. درد خود را به آرامی نگه دارید درست مثل اینکه یک نوزاد را در آغوش گرفته اید. این کار را با صمیمیت همراه کنید. درست مثل اینکه به فردی که برایتان مهم است نزدیک می شوید. اجازه دهید مهربانی از انگشتتان به بدنتان انتقال پیدا کند. حالا با حرکتی یک شکل، از دو دست خود استفاده کنید. یکی از دستانتان را روی شکم و دیگری را روی سینه تان نگه دارید. با خودتان پیوند برقرار کنید، به خودتان اهمیت بدهید و آرامش را به خودتان هدیه بدهید.

این کار را هر‌چقدر دوست دارید تکرار کنید، پنج ثانیه یا پنج دقیقه فرقی نمیکند. مهم ذات مهربانی در این حرکت است نه زمان آن.

این تمرین برای خیلی افراد آرامش دهنده است، افراد را آرام و متمرکز می کند. بنابراین شما را تشویق می کنیم این کار را به طور مکرر انجام دهید و اگر خیلی ناگهانی  از انجام آن به اتفاق خاصی پی نبردید دوباره حداقل چند بار آن را امتحان کنید با تکرار آن به موثر بودن آن پی خواهید برد.