رئیس هیئت‌مدیره انجمن حمایت از بیماران چشمی آرپی در گفتگو با رسانه شبکه ملی موسسات نیکوکاری و خیریه و در پاسخ به سوال «میزان مناسب‌سازی فضای شهری برای معلولین تا چه حد مطلوب است؟» اعلام کرد: من به عنوان یک فرد مبتلا به آسیب چشمی، فضای خیابان را برای پیاده‌روی، از فضای پیادهروها «امن‌تر» می‌دانم.
همایون شاهمرادی افزود: مسیرهایی که ویژه نابینایان مناسب‌سازی شده است، دچار ایرادات اساسی است! این مسیرها به دو نوع کفپوش «موازی» و «سکه‌ای» احتیاج دارد. خطوط موازی زمانی استفاده می‌شوند که راه ادامه دارد و این معنا را به ذهن متبادر می‌کند که در مسیر مانعی وجود نداشته و می‌توان بدون خطر راه را ادامه داد. خطوط سکه‌ای نیز برای مواقعی استفاده می‌شوند که راه دچار تغییر سطح یا مانع است. در مسیر خطوط موازی از حدود یک متر قبل از رسیدن به مانع یا تغییر سطح، از خطوط سکه‌ای استفاده می‌شود.
وی افزود: متروها؛ تنها فضایی در شهر هستند که استاندارد استفاده از کفپوش، در آن رعایت شده است. متاسفانه مابقی معابر شهر از این استاندارد بهره‌ای نبرده‌اند!
وی با تاکید بر اینکه در سال‌های اخیر، شاهد «رشد کمی» مناسب‌سازی پیادهروها برای نابینایان بوده‌ایم گفت: متاسفانه آمارها فقط از لحاظ کمی رشد کرده‌اند ولی از لحاظ کاربردی صحیح نیستند و در بسیاری از مواقع باعث آسیب به فرد نابینا می‌شوند.
وی افزود: بحث «استفاده نادرست از کفپوش‌ها» مثال «مشت نمونه خروار است». پروژه‌های مناسب‌سازی به درستی طراحی می‌شوند اما معمولا پیمانکاران برای اجرای کار توجیه نیستند. آن‌ها در بسیاری از مواقع، بُعد زیبایی را مهم‌تر از کاربرد در نظر می‌گیرند.
وی در ادامه «عدم مناسب‌سازی شهری» را یکی از دلایل مهم انزوا و عدم حضور معلولین در شهر دانست و گفت: وقتی شهر برای فرد نابینا امن نباشد به اجبار او را به سمت خانه‌نشینی سوق می‌دهد تا آسیب بیشتری نبیند.
ادامه این گزارش خبری را در سایت شبکه ملی موسسات نیکوکاری و خیریه بخوانید…
لینک مطالعه گزارش خبری 👇
